jak wygląda gips biodrowy

Pierwsze na rynku, praktyczne czasopismo dla fizjoterapeutów i rehabilitantów przedstawiające zarówno najskuteczniejsze metody fizjoterapii (m.in. PNF, NDT BObath, KinesiologyTaping, Kinetic Control, Osteopatia, techniki powięziowe), jak i studia przypadków wraz z programem postępowania - przygotowanymi przez certyfikowanych instruktorów i terapeutów. Wys any: Sro 04 Lip, 2012. Poczytałam temat o wkładkach i nie znalazłam tam istotnych dla mnie informacji. Chodzi mi zwyczajnie o adresy, gdzie wykonują wkładki ortopedyczne z wyrównaniem skrótu. Ja noszę wkładki od niepamiętnych czasów (dzieciństwa, bo to konsekwencja wyleczenia po wcześniej źle leczonej dysplazji, długo by Jak wygląda wpływ rodzaju trapezu na pozycję na foilu? W jakich wolicie pływać? Po ostatnich sesjach na desce race na Resku zastanawiam się nad przejściem na trapez biodrowy. Na rejsie niewypowiedzianie łatwiej wejść w pozycję. Na TT nie robi mi to wielkiej różnicy poza tym ze nie mam trapezu pod pachami. Nerw łokciowy to nerw czuciowy i ruchowy, odpowiadający za ruch oraz odczuwanie bodźców czuciowych w kończynie górnej. W efekcie stanów zapalnych, urazów czy długotrwałego ucisku dochodzi do zwężenia kanału łokciowego i rozwoju tzw. zespołu rowka nerwu łokciowego. Uszkodzenie nerwu łokciowego objawia się mrowieniem palców Staw biodrowy jest jednym z większych stawów występujących w ludzkim organizmie. Najważniejszą funkcją stawu biodrowego jest przeniesienie ciężaru ciała z tułowia na kończyny dolne, a także zapewnienie ruchomości kończyn dolnych. Staw biodrowy może zasadniczo poruszać się w trzech płaszczyznach (poprzecznej, strzałkowej oraz Reiche Frau Sucht Mann Zum Heiraten. Dwumiesięczne dziecko powinno być poddane badaniu, które stwierdzi czy rozwój stawów biodrowych odbywa się prawidłowo. To ostatni dzwonek na to, by ocenić ewentualne zwyrodnienie stawu i zareagować. Bioderka u niemowlęcia powinien zbadać lekarz ortopeda, który sprawdzi, czy dziecko nie ma zwyrodnienia stawu biodrowego - dysplazji stawu biodrowego. Staw biodrowy złożony jest z kości udowej i tak zwanej panewki (czyli wgłębienia w miednicy), otoczonych torebką stawową, więzadłami i ścięgnami. Jeśli głowa kości udowej znajduje się centralnie w odpowiednio głębokiej panewce, wszystko jest w porządku. Problem z bioderkami u niemowlaka pojawia się, kiedy głowa kości udowej nie leży centralnie w panewce lub panewka jest niewykształcona (płaska, stroma, szeroka). Dochodzi do zwyrodnienia stawu biodrowego, który nie może się wtedy prawidłowo rozwijać, jest niestabilny i zagrożony podwichnięciem lub zwichnięciem. Wada może dotyczyć jednego lub obu stawów. >> Przeczytaj również: Jak dbać o stawy biodrowe niemowlaka? Przyczyny dysplazji stawów biodrowych Wrodzona dysplazja stawu biodrowego jest najczęściej występującą wadą wrodzoną u ludzi. Szacuje się, że w Polsce występuje u 4–10 proc. dzieci, 4–6 razy częściej pojawia się u dziewczynek. Przyczyna dysplazji nie jest do końca wyjaśniona, obecnie uważa się, że powstaje ona w wyniku zaburzenia rozwoju zawiązka miednicy i biodra. Dużą rolę przypisuje się czynnikom genetycznym – jeśli więc któreś z was miało dysplazję lub wady kości i stawów, dziecko powinno być dokładniej zbadane przez ortopedę. Winne są też hormony – estrogeny i relaksyna – które po porodzie krążą przez pewien czas w organizmie dziecka. U kobiety rozluźniają one stawy w obrębie miednicy, co pozwala na poród siłami natury, u dziecka zaś wpływają na rozluźnienie torebki stawowej, więzadeł i ścięgien które mogą przez to stać się niestabilne. Dysplazja częściej występuje również u noworodków, które ważyły ponad 4000 g, ułożyły się nieprawidłowo (ułożenie poprzeczne, miednicowe) i miały ograniczone możliwości ruchu nóżek, związane z mniejszą ilością miejsca w łonie mamy. Czynnikiem ryzyka jest też małowodzie i ciąża, która trwa powyżej 40 tygodni. >> Zobacz także: Przewijanie niemowlaka - jak zmieniać pieluchy, żeby uniknąć zwyrodnienia stawów? Nierówne fałdy pośladkowe, czyli rowki, tworzące się między udami a pośladkami, nie muszą świadczyć o wadzie, ale jeśli tak jest u twego dziecka, na wszelki wypadek poradź się ortopedy. Leczenie dysplazji stawów biodrowych Stwierdzona przez lekarza rozwojowa dysplazja stawów biodrowych wymaga odpowiedniego leczenia. Specjaliści zalecają zakładanie dzieciom z dysplazją specjalnego aparatu – ortezy, który pomaga doprowadzić staw do prawidłowego stanu. Najczęściej stosowane są: poduszka Frejki, szelki na bioderka dla niemowląt tzw. uprząż Pavlika i szyna Koszli. Mają one za zadanie utrzymać nogi dziecka w odwiedzeniu na boki i zgięciu w stawach biodrowych i kolanowych. Dzięki temu główka kości udowej znajduje się centralnie w panewce, a staw prawidłowo się kształtuje. Wniosek o aparat wystawia lekarz. Jest on refundowany częściowo, tzn. najpierw trzeba za niego zapłacić, a potem zwrócić się do NFZ o zwrot części kosztów. Aparat wolno zdejmować tylko podczas pielęgnacji dziecka (kąpiel niemowlaka, przewijanie). Ogranicza on swobodę ruchów, trzeba jednak przestrzegać zaleconej przez lekarza terapii, bo tylko to gwarantuje prawidłowe ukształtowanie stawu. Leczenie dysplazji za pomocą ortez wymaga też regularnych kontroli u ortopedy. Polecamy wideo: nasz ekspert wyjaśnia co robić kiedy u twojego dziecka stwierdzono dysplazję stawu biodrowego. miesięcznik "M jak mama" Katarzyna Hubicz, Konsultacja:: KARINA SŁONKA,  fzjoterapeuta i ekspert marki Memo, adiunkt na Wydziale Wychowania Fizycznego i Fizjoterapii Politechniki Opolskiej Rozmowa Joanny Wilk z Marią Dobrowolską – Prezes Zarządu Szpitala Materiały promocyjneCzy zabieg alloplastyki stawu biodrowego jest zabiegiem często stosowanym w dzisiejszej medycynie?Założenie endoprotezy stawu biodrowego umożliwiło wielu ludziom normalne funkcjonowanie - kontynuację pracy zawodowej, a u osób starszych samodzielne życie. Używanie nowoczesnych technik znieczulania, zmniejszyło liczbę przeciwwskazań do tej formy leczenia wspominałam ostatnio, wskazaniem do implantacji endoprotezy są przewlekłe choroby obejmujące staw biodrowy, których objawy to ból i ustawienie stawu często w przykurczu. Także, w związku z przedłużeniem średniej wieku przeżycia, wzrasta liczba osób z osteoporozą, której konsekwencją są złamania w obrębie nasady bliższej kości udowej. W jedynym i drugim przypadku rozwiązaniem, często ratującym życie, jest endoprotezoplastyka jest to zabieg coraz częściej endoproteza biodra może całkowicie zastąpić naturalny staw biodrowy?Nawet najlepiej skonstruowana endoproteza, odpowiednio dobrana i założona przez ortopedę, nie jest w stanie zastąpić naturalnego stawu zatem postępować by zabieg operacyjny był jak najbardziej efektywny?Duże znaczenie ma przygotowanie zabiegu operacyjnego. Jeśli to możliwe wskazane są ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia wzmacniające obręcz barkową oraz nauczenie chorego prawidłowego napięcia mięśni, szczególnie pośladkowych i mięśni brzucha. Warto również podjąć naukę chodzenia za pomocą kul łokciowych oraz, pod okiem fizykoterapeuty, pracować nad zmniejszeniem przykurczu stawu POKREWNE WIDEO: Pacjentce przeszczepiono fragment jej własnego jajnika. Pionierski zabieg w RzgowieŹródło: TVN24/x-newsRehabilitacja chorych przed zabiegiem operacyjnym ma na celu przygotowanie pacjenta do usprawniania ruchowego bezpośrednio po operacji, jak również poprawę ogólną jego wydolności. Rehabilitacja w tym okresie realizuje wszystkie cele kompleksowego usprawniania istotna jest rozmowa z pacjentem przed operacją na temat tego, co będzie mógł, a czego nie będzie mu wolno wykonywać po zabiegu operacyjnym. Pacjent musi być w pełni świadomy, czego terapeuta będzie od niego wymagał po zabiegu. Jego czynny udział w procesie usprawniania ma zasadniczy wpływ na prawidłową funkcję mięśni stabilizujących staw biodrowy i gwarantujących mu optymalny zakres ruchu. To wszystko może znacznie skrócić okres rekonwalescencji po co należy robić po zabiegu operacyjnym?Dużą rolę w procesie leczenia odgrywa postępowanie usprawniające od pierwszej doby po operacji. Po zabiegu operacyjnym pierwszym celem rehabilitacji jest ochrona endoprotezy przed zwichnięciem i obluzowaniem oraz nauka eksploatacji endoprotezy w sposób zapewniający jej długotrwałą żywotność. Zagrożeniem dla endoprotezy, szczególnie w pierwszych tygodniach po operacji jest: niepełny zakres ruchów, zmniejszona siła mięśni, nieprawidłowy sposób ruchu, dysfunkcja powiązanych ze stawem biodrowym stawów( staw skokowy, kolanowy i kręgosłup).Równie ważne jest postępowanie usprawniające, w którym dążymy do uzyskania pełnego zakresu ruchów operowanego stawu. Należy jednak unikać, szczególnie w okresie pooperacyjnym, przywiedzenia(stąd chory po operacji leży ze specjalnym trójkątem, zapewniającym odpowiednie ułożenie nóg), nadmiernego zgięcia i nadmiernych ruchów rotacyjnych, które zagrażają zwichnięciem głowy endoprotezy biodra. Obok uzyskania optymalnego dla chorego zakresu ruchów w obrębie operowanego stawu, duże znaczenie ma wzmocnienie mięśni, szczególnie pośladkowych (małego i średniego) oraz rotatorów wewnętrznych sposób ruchu (polega na unoszeniu miednicy wraz z kolanem w fazie wykroku), występujący często u osób, u których założono endoprotezę stawu biodrowego, jest konsekwencją przykurczu mięśni kulszowo-goleniowych, biodrowo-lędźwiowych, osłabienia mięśni brzucha i skrócenia mięśni prostowników grzbietu. W postępowaniu usprawniającym należy uwzględnić ćwiczenia rozluźniające mięśnie będące w przykurczu oraz wzmacniające osłabione mięśnie. Zalecane jest chodzenie, gdzie w fazie wykroku wysoko podnosimy chciałabym zagłębiać się w szczegóły. To rola ortopedy i fizykoterapeuty. Najważniejsze jest to, by wszelkie ćwiczenia wykonywać zgodnie ze wskazówkami lekarza prowadzącego pacjenta i jest ocena stanu pacjenta przez fizykoterapeutę przed zabiegiem oraz współpraca ortopedy i fizykoterapeuty po powinien być przystosowany dom chorego, by powrót po zabiegu był maksymalnie bezpieczny?Przedstawię takie podstawowe sprawy:– łóżko do spania, ze sprężystym materacem, dopasowane do wzrostu chorego,– w ściany łazienki i toalety należy wmontować uchwyty ułatwiające zmianę pozycji,– należy myć się pod prysznicem, a nie kąpać się w wannie, będzie bezpieczniej przy wchodzeniu i wychodzeniu, a ponadto odpowiednio zabezpieczona rana pooperacyna nie ulegnie zamoczeniu,– obuwie powinno być stabilne, na miękkiej podeszwie, z ewentualnym wyrównaniem długości kończyn, zarówno do chodzenia po domu jak i po ulicy,-należy też kupić specjalną nakładkę na muszlę toaletową ( w sklepach ze sprzętem rehabilitacyjnym), by chory mógł usiąść na odpowiedniej wysokości,– łyżka do butów powinna mieć wydłużoną dla przykładu przedstawić kilka prawidłowych zachowań w życiu codziennym pacjenta po operacji alloplastyki kilka przykładów:– zmiana pozycji w łóżku – pacjent wstaje z łóżka – pacjent kładzie się na boku i nogę zdrową układa pod operowaną, przesuwa ją po podłożu tak, aby nogi były pod kątem prostym do krawędzi łóżka i od kolan były poza łóżkiem; w ten sposób utworzymy kąt prosty z tułowiem; następnie należy się wesprzeć na łokciu ręki, na której leżymy i dopychając się tą ręką i stopniowo opuszczając nogi przejść do pozycji siedzącej;– zmiana pozycji z siedzącej na stojącą – pacjent opierając obie stopy o podłoże, podpiera się oboma rękoma o łóżko i wówczas wstaje;– zakładanie skarpetek – pacjent stoi na zdrowej nodze, operowaną opiera kolanem o krzesło, od tyłu zakłada skarpetkę;– prace domowe w pozycji siedzącej – pacjent siedzi przy stole, nogi odwiedzione (kolana ustawione na szerokość bioder), oparte o podłoże całymi stopami, kręgosłup wyprostowany, oparty o krzesło/fotel, blat stołu na wysokości przedramion;– schylanie po przedmioty – pacjent stoi na zdrowej nodze opierając się o stół po stronie nogi operowanej, którą odchyla do tyłu wyprostowaną w stawie biodrowym i kolanowym i wtedy schyla się wykorzystując nogę zdrową;– przy konieczności długiego stania chory powinien przenieść ciężar ciała na nogę zdrową, po stronie operowanej opiera się ręką o blat stołu, uginając lekko w stawie biodrowym i kolanowym kończynę z endoprotezą biodra;– siedzenie – krzesło/fotel powinien mieć długość ud i powinien być twardy, zapadanie się w fotelu jest wykluczone, nogi odwiedzione (kolana ustawione na szerokość bioder), stopy oparte o podłoże, kręgosłup podparty w odcinku lędźwiowo-krzyżowym;– wszystkie ciężary powinny być przewożone w wózku na kółkach a nie noszone w wszystko może brzmi dość skomplikowanie, ale jeśli się to ćwiczy z rehabilitantem jest naprawdę bardzo proste. Mam w tym trochę należy postępować z pooperacyjną raną?Po operacji zostaje rana, zabezpieczona opatrunkiem. Należy uważać, by tej rany nie zamoczyć, dlatego kąpiel w wannie jest zabroniona. Myć się chory może pod prysznicem, ochroniwszy przedtem ranę i opatrunek np. folią. Czyli po prostu folią do pakowania żywności należy tak jak bandażem owinąć kilkukrotnie miejsce zabezpieczone po zabiegu powinno się stosować jakąś dietę?Bardzo ważne jest to, by posiłki były lekkostrawne, inaczej może zostać zaburzona praca przewodu pokarmowego i pojawią się np. kłopoty z wypróżnianiem. Lepsze zatem będzie mięso gotowane, niż smażone, należy też unikać potraw wzdymających, takich jak kapusta, fasola, a także bardzo świeże pieczywo. Równie ważne jest to, by chory jadł białko (nabiał, chude mięso), które przyspiesza gojenie się coś jeszcze chciałaby Pani dodać?Tak. Tak długo należy używać kul aż lekarz pozwoli je odstawić. Nie wolno na własną rękę decydować, że na przykład: „tak dobrze mi się chodzi, że od jutra będę chodzić o jednej kuli”. Proszę mi wierzyć, że tylko pełna współpraca pacjenta z ortopedą i rehabilitantem daje dobre dziękuję Pani Prezes za rozmowę. Już jestem ciekawa o czym będziemy rozmawiać następnym również Pani bardzo dziękuję. Złamany obojczyk wymaga usztywnienia opatrunkiem Dessaulta lub ósemkowym. Czy muszą one być wykonane z gipsu? Czy jest możliwe zastosowanie miękkiej ortezy? Jak długo zrasta się i boli pęknięta kość? Jaka pozycja jest najlepsza do spania w czasie leczenia urazu? Złamany obojczyk Złamany obojczyk (łac.: fractura claviculae) jest jednym z częstszych urazów ortopedycznych. Oblicza się, że uszkodzenie tej części ciała stanowi nawet do 15 procent wszystkich złamań u dzieci i młodzieży oraz do 5 procent u dorosłych. Jak podają M. Skrzypek i inni w pracy Ocena wyników zachowawczego leczenia złamań trzonu obojczyk, zdecydowanie częściej kontuzji tej doznają mężczyźni (68 proc.) niż kobiety (32 proc.). Obojczyk jest kością w kształcie spłaszczonej litery S, będącą swego rodzaju pomostem łączącym klatkę piersiową z rękę. Stabilizuje staw barkowy, zapewnia ruchomość kończyny górnej, wspiera oddychanie, stanowi też zaczep dla wielu istotnych mięśni, wśród których wymienić można: mostkowo-obojczykowy piersiowy większy naramienny czworoboczny Skomplikowana budowa oraz szeroka sieć powiązań anatomicznych sprawiają, że obojczyk jest wyjątkowo podatny na różnego typu urazy, w tym złamania. Jak dochodzi do złamania obojczyka? Złamanie obojczyka w około 80 procentach przypadków następuje w środkowej części kości, tam gdzie jest ona najcieńsza, pomiędzy zaczepami mięśni. Do głównych przyczyn urazu zalicza się: u osób młodych-cechujące się dużą dynamiką uderzenie lub upadek na zewnętrzną stronę barku w czasie aktywności fizycznej, a także uraz odniesiony w wyniku wypadku obojczyk u dziecka zdecydowanie częściej spotykany jest u chłopców, niż dziewczynek; u osób starszych – upadek na wyprostowaną rękę w czasie wykonywania codziennych czynności i związane z tym przeniesione obciążenia. Czynnikiem zwiększającym ryzyko złamania jest w tym przypadku postępująca osteoporoza. W tej grupie wiekowej notuje się relatywnie duży odsetek tego typu urazów u kobiet. Objawy złamanego obojczyka Uszkodzenie obojczyka wiąże się z dużą bolesnością. Występuje ona w obrębie barku, może też promieniować do kończyny, w szczególności w czasie wykonywania nią ruchów. Inne typowe objawy złamanego obojczyka, to: opuchlizna, obrzęk w miejscu złamania, zmniejszenie ruchomości ręki, a zwłaszcza problem z jej uniesieniem, obniżenie siły mięśniowej. Bardzo często w związku ze złamaniem dochodzi do przemieszczenia odłamu kości, najczęściej w górę, po podciągnięciu przez mięsień obojczykowo-mostkowo-sutkowy, rzadziej w dół, na skutek obciążenia kończyny. W sytuacji, gdy dojdzie do uszkodzenia przebiegającej w pobliżu tętnicy podobojczykowej, występuje silny krwotok – tego typu przypadki zdarzają się jednak niezwykle rzadko. Leczenie złamanego obojczyka Leczenie złamanego obojczyka w większości przypadków ma charakter zachowawczy, a to ze względu na wysoki potencjał kości do bezproblemowego zrastania się i względnie niewielką liczbę możliwych powikłań. Pierwszym krokiem jest nastawienie kości, w sytuacji, gdy doszło do przemieszczenia, czego dokonuje się poprzez odwiedzenie i uniesienie barków. Następnie bezwzględnie należy unieruchomić newralgiczną część ciała. Tylko w nielicznych sytuacjach niezbędne jest leczenie operacyjne - złamany obojczyk zespala się wówczas za pomocą specjalnych śrub ortopedycznych. Tego typu procedurę stosuje się jednak wyłącznie wtedy, gdy złamanie jest pełne, wieloodłamowe lub powikłane, co nie dzieje się szczególnie często. Co na złamanie obojczyka: orteza czy gips? Sposób usztywnienia ciała po tego typu urazie dobiera się adekwatnie do stopnia i charakteru uszkodzeń. Możliwe są następujące rozwiązania: opatrunek Dessaulta. Jest to konstrukcja unieruchamiająca obojczyk, łopatkę, ramię i przedramię. Ręka pozostaje zgięta w łokciu pod kątem około 90 stopni. Usztywnienie może być twarde, wykonane z gipsu, ale coraz częściej stosuje się wygodniejszą, miękką i zdejmowaną kamizelkę w tym samym kształcie. Oba rozwiązania preferowane są w przypadku złamań bez przemieszczenia. opatrunek ósemkowy (łac.: stella dorsi). Jego konstrukcja przypomina skrzyżowane ramiona plecaka. Dawniej wykonywany bywał z gipsu, dziś w powszechnym użytku są miękkie ortezy. W razie konieczności dodatkowe usztywnienie uzyskuje się poprzez zastosowanie szyny ortopedycznej Grucy. Tego typu ortezę na złamanie obojczyka zaleca się w sytuacji bardziej skomplikowanych urazów z przemieszczeniem. Jak długo boli i zrasta się złamany obojczyk? W przypadku urazów nieprzemieszczonych należy przyjąć, że średni czas pełnej regeneracji wynosi około 3-4 tygodni, a opatrunek Dessaulta nosi się około 7 dni krócej. Więcej czasu zajmuje dochodzenie do zdrowia w sytuacji, gdy doszło do przemieszczeń. Kości mogą się wówczas zrastać do 5-6 tygodni, a powrót do całkowitej sprawności trwać nawet 3 miesiące. Jeżeli chodzi o to, jak długo boli złamany obojczyk, wiele zależy od skali urazu oraz indywidualnej tolerancji pacjenta. Zazwyczaj tego typu dolegliwości bardzo duże nasilenie utrzymują przez pierwsze 2-3 dni (niezbędne może być wówczas podawanie leków przeciwbólowych), później stopniowo słabnąc. Nieprzyjemne symptomy mogą się jednak odzywać nawet do 6 tygodni. Jaka jest najlepsza pozycja do spania ze złamanym obojczykiem? Skuteczne leczenie i rehabilitacja urazu obojczyka, a także profilaktyka powikłań, wymagają zachowania właściwej, ustabilizowanej postawy nie tylko w czasie dziennej aktywności, ale też nocą, podczas snu. Jak spać ze złamanym obojczykiem? Pacjentom zaleca się, aby układali się na wznak, ewentualnie na zdrowym boku, nigdy na odwrót. Co ważne, tak jak w dzień zgięta ręka powinna spoczywać na temblaku lub być wręcz zabandażowana do klatki piersiowej, tak też identyczne ułożenie należy zachować w czasie nocnego wypoczynku. To najlepsza pozycja do spania w takim przypadku. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Technologie budowlane idą niesamowicie do przodu. Dziś mamy już taki wybór różnorodnych materiałów, że możemy przeglądać oferty bez końca. Sytuacja podobnie przedstawia się w związku z dostępnymi rodzajami gipsów budowlanych. Dlatego poniżej przedstawiamy już kompletne vademecum gipsowe, które pomoże w zorientowaniu się w tej gipsowaniaWymagający niskiej energochłonności procesów produkcyjnych gips budowlany powstaje w wyniku wypalania kamienia gipsowego i stąd występuje w zmielonej postaci. Zwykle składa się z gipsu surowego, który jest minerałem występującym w przyrodzie albo z gipsu surowego z fabrycznie tworzonymi dodatkami. Dzięki tym dodatkom (np. opóźniacze, przyspieszacze czy regulatory konsystencji) wzmacniane są i regulowane właściwości gipsu. Wśród dodatków także pojawiają się wypełniacze, jak piasek czy budowlany wymaga specyficznych warunków, żeby mógł stwardnieć. Zawsze sypie się go do wody, nie odwrotnie, żeby uniknąć skluszczeń oraz dokonuje się tego wyłącznie na powietrzu. Po wiązaniu, w trakcie którego zwiększa się objętość gipsu, następuje jego stwardnienie. Natomiast zbędne jest przy tym utrzymywanie go w wilgotności, jak w przypadku wapna i cementu, gdyż można go od razu suszyć, po czym zyskuje od razu swoją pełną wytrzymałość. Dlatego głównymi jego zaletami bywa szybki proces twardnienia oraz łatwość budowlany: jasne i ciemne stronyZwolennicy gipsu budowlanego uświadamiają nas także o innych dobrych stronach tego produktu. Mianowicie stanowi on materiał wysoce ekologiczny, gdyż cechuje go niski poziom promieniotwórczości. Charakteryzuje się do tego małą gęstością objętościową i znaczną porowatością. Gips jest też ceniony ze względu na swoją mrozoodporność oraz ognioodporność. Także okazuje się być liderem wśród materiałów budowlanych ze względu zarówno na stwarzanie odpowiednich warunków cieplnych w pomieszczeniu (dobra izolacja termiczna, utrzymywanie stałej temperatury), jak i w związku ze swoimi zdolnościami do regulowania wilgotności w pomieszczeniu (wchłania wilgoć z powietrza oraz uwalnia ją w przypadku przesuszenia)Zdecydowanie mankamentem stosowania gipsu budowlanego jest jego duża nasiąkliwość i rozpuszczalność pod wpływem wilgoci. Przez to staje się nieodporny na zmiany warunków atmosferycznych i w związku z tym nie może być on użyty do tynków zewnętrznych. Także najlepiej jest od razu chronić elementy stalowe (np siatki Rabitza, uchwyty do zawieszania) w miejscach połączenia ich z gipsem, żeby uniknąć występowania korozji. Niepokojące staje się również niszczące jego strukturę tzw. butwienie gipsu jako niepożądany efekt jego naprzemiennego nawilżania i wysychania. Uważajmy też lepiej w sytuacjach, kiedy zaczniemy układać go na betonie lub na innej powierzchni o cementowym spoiwie, gdyż podłoże oddające jeszcze wodę lub zawilgocona któraś z jego części przyczyniają się wówczas do powstawania zatem mieć świadomość tego, że niekoniecznie musimy korzystać z gipsu budowlanego. Istnieją bowiem alternatywne rozwiązania, które proponują producenci wyrobów budowlanych. Możemy bowiem spokojnie sięgać po spoiwa anhydrytowe czy magnezjowe. Jako spoiwo można również śmiało zastosować wapno i zastosowaniaGips budowlany ma szerokie zastosowania. Stosuje się go przede wszystkim do pokrycia ścian, a jego głównym zadaniem jest wygładzanie nierówności. Właśnie ze względu na jego różne zastosowania można wyróżnić pewne odmiany gipsu jednego z głównych rodzajów gipsu zalicza się po pierwsze gips sztukatorski używany, jak nazwa wskazuje, do sztukaterii, wyrobów różnych form oraz do robót na siatce Rabitza. Nadaje się też do wykonywania tynków wewnętrznych i elementów gipsowych. Wymaga on od 8 do 25 minut do rozpoczęcia twardnienia, które kończy się między 20 a 60 minutą, kiedy to należy przerwać jego najbardziej znanym rodzajem stał się gips tynkowy, którym wykonuje się tynki wewnętrzne czy roboty na siatce Rabitza i który rozpoczyna twardnieć powyżej 3 minut. Możliwe natomiast jest jego przecieranie, gdyż można go zdecydowanie dłużej się także inne odmiany gipsu budowlanego oparte na bazie gipsu sztukatorskiego i/lub gipsu budowlanego, których specjalne właściwości otrzymuje się w fabryce za pomocą regulatorów lub układania jednowarstwowych tynków wewnętrznych o grubości 5mm stosuje się gips do tynków gotowych, który powoli ulega twardnieniu, a jego czas ułożenia i obróbki od momentu zarobienia wodą trwa ok. 45 minut. Kolejny rodzaj gipsu ma właściwości dokładnie takie jak jego poprzednik. Jednak ma szersze zastosowania, gdyż nie tylko służy do wykończenia jednowarstwowych tynków wewnętrznych (grubość 5mm), ale również do podłoży, które są gładkie i mało ssące, jak np. powierzchnie betonowe. Mowa oczywiście o gipsie do tynków przyczepnych. Tynki także mogą być wykonywane w sposób mechaniczny za pomocą agregatów tynkarskich, w których nie dochodzi do zestalania się gipsu podczas nawet 15 minutowych przerw, a dzięki regulatorom możliwe jest jego długotrwałe układanie. Takie właśnie cechy posiada tzw. gips do tynkowania mechanicznego, który ma też takie właściwości jak gipsy do tynków również gipsy służące do różnych płyt gipsowych i ich wykończenia. Do osadzania tzw. suchych tynków (płyt gipsowo-kartonowych) stosuje się gips plackowaty, który nie tylko powoli twardnieje, ale posiada również podwyższone zdolności do zatrzymywania wody, co sprawia, że nie zostaje ona odessana przez karton. Z kolei do łączenia płyt gipsowych zaprawą stosowany bywa specjalny gips spoinowy (fugowy) o właściwościach dokładnie takich jak poprzedni rodzaj gipsu. Poza tym możemy też skorzystać z gipsu szpachlowego, którym nie tylko zaszpachlujemy doskonale spoiny płyt gipsowych, ale też inne równe budowlany może być też wykorzystywany do zadań specjalnych, w zależności od przeznaczenia wyróżnia się takie jego odmiany, jak choćby gips marmurkowy (cement marmurkowy), gipsy modelarskie, izolacyjne czy lekkie (komórkowe). Niezależnie, czy jeździsz na nartach lub uprawiasz inną dyscyplinę sportową, prowadzisz bardzo aktywne życie, czy jedynie chodzisz na zakupy, możesz doznać urazu jednej z kończyn. Czasem kończy się to jedynie skręceniem stawów, zwichnięciem lub stłuczeniem, a innym razem dochodzi do złamania kości. W zależności od tego, w jakich okolicznościach doszło do urazu i jak bardzo jest on poważny, lekarz może zdecydować o zabezpieczeniu nogi na czas powrotu do domu lub jako ochronę przed poważniejszym urazem. Choć unieruchomienie gipsowe w przypadku urazów ortopedycznych to wciąż stosowane rozwiązanie, to coraz częściej wypierane jest przez inne, zwykle korzystniejsze rozwiązania. Warto wiedzieć, jakie mogą być skutki długotrwałego unieruchomienia kończyny w gipsie i kiedy możesz odmówić jego założenia na rzecz ortezy. Unieruchomienie gipsowe — wady i zalety Bez względu na ograniczenia, które użycie gipsu niesie w trakcie unieruchomienia, jak i po zdjęciu opatrunku, nie zawsze możesz uniknąć tej metody leczenia urazu. Są bowiem takie uszkodzenia, gdzie unieruchomienie jest konieczne i bezwzględnie musi być stosowane. Leczenie zachowawcze unieruchomieniem gipsowym dotyczy najczęściej złamań bez przemieszczeń w obrębie przedramienia, nadgarstka i stawu skokowego. Częściej dotyczy dzieci, niż dorosłych. Nieprawidłowe założenie opatrunku Może się jednak zdarzyć i nie jest to niestety rzadki przypadek, że lekarz założy opatrunek w sposób nieprawidłowy. Powoduje tym samym niepotrzebne ograniczenia funkcji palców albo ucisk i dyskomfort w miejscach wrażliwych. Zdarza się też, że unieruchomienie gipsowe jest stosowane na wyrost lub całkowicie niepotrzebnie. Wówczas zamiast samych korzyści zdrowotnych, możesz doświadczyć dużo więcej minusów, niż plusów takiej formy terapii. Przykładem może być zagipsowanie na 6 tygodni skręconego stawu skokowego. Na szczęście zdarza się to już rzadko, ale są lekarze, którzy fundują w ten sposób większość negatywnych skutków noszenia gipsu i wydłużają powrót do sprawności. Jeśli więc doznasz tego rodzaju urazu, zawsze możesz sprzeciwić się tej formie leczenia i skorzystać z konsultacji u innego lekarza, który zaproponuje równie skuteczne, ale pozbawione tak dużej ilości skutków ubocznych leczenie. Błędne postępowanie po urazie doznanym podczas jazdy na nartach Kolejny przypadek, gdy lekarz niepotrzebnie stosuje unieruchomienie gipsowe lub wszelkiego rodzaju szyny, łuski i ortezy z zaleceniem noszenia przez kilka tygodni, to uraz na nartach. Mowa o sytuacji, gdy wykluczył on złamanie, a więc najprawdopodobniej doszło do zerwania więzadeł lub uszkodzenia łąkotek. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby miało to być na czas powrotu do miejsca zamieszkania, aby nie zrobić sobie większej krzywdy. Jednak w takiej sytuacji lekarz powinien cię dokładnie poinstruować o konieczności dalszego postępowania ortopedyczno-rehabilitacyjnego. Niestety najczęściej tak nie jest. Gipsowanie, czy zakaz zdejmowania szyny przez kilka tygodni, gdy wykluczono złamanie, jest już z pogranicza absurdu. Ani zerwane więzadła, ani też uszkodzone łąkotki nie zrosną się, jeśli nie będziesz ruszać nogą, co w gipsie jest oczywiście niemożliwe. Skutkiem tego może być uszkodzenie skóry (otarcia, martwice, odleżyny powstające w miejscach nadmiernego ucisku), zakrzepica żył, niedowład nerwu, zaburzenia krążenia czy zespół Sudecka. Czy zdjęcie gipsu oznacza koniec leczenia? Niestety nie, ponieważ często jest to dopiero początek wielotygodniowej drogi do odzyskania funkcji kończyny. Zaprzestanie terapii na tym etapie to poważny błąd, który może doprowadzić do utrwalonych, nieodwracalnych zmian. Jeśli zdarzyło się, że nie otrzymałeś odpowiedniego instruktażu, jak postępować z częścią ciała po zdjęciu unieruchomienia oraz nie dostałeś skierowania na rehabilitację, może to źle wpłynąć na stan zdrowia uszkodzonej kończyny. Odpowiednio prowadzona rehabilitacja jest niezbędna dla odzyskiwania zakresu ruchu i funkcji, poprawy czucia, a także zmniejszania się bólu i dyskomfortu. Dzięki regularnej współpracy z fizjoterapeutą możesz wrócić do aktywności zarówno zawodowych i sportowych, jak i tych związanych z obowiązkami domowymi. Ważna jest systematyczność i wdrożenie zabiegów od razu po zdjęciu opatrunku oraz stosowanie się do zaleceń. Przesada w drugą stronę też nie jest dobra. Zbyt intensywne ćwiczenia mogą doprowadzić do przeciążenia tkanek i utrudniać ich regenerację, co tylko wydłuży proces leczenia. Unieruchomienie gipsowe — jaki ma wpływ na rehabilitację? Gdy udasz się na zdjęcie gipsu, powinieneś się przygotować na to, że twoja skóra będzie w złym stanie. Może być sucha, wrażliwa i łuszcząca. W takiej sytuacji najlepiej zadziała na nią ciepła woda z mydłem, a po osuszeniu krem nawilżający. Aby zmniejszyć wrażliwość skóry, możesz pocierać ją ręcznikiem lub wykonywać delikatny automasaż. Po kilku dniach wrażliwość powinna wrócić do normy. Więcej czasu trzeba poświęcić na odbudowanie masy i siły mięśniowej. Początkowo zanik mięśni jest bardzo widoczny. Możesz być zdziwiony stanem swoich mięśni, które przez dłuższy czas tkwiły pod gipsem. Nie tylko będą słabsze, ale też może dojść do ograniczenia zakresu ruchu w stawie, który został objęty opatrunkiem gipsowym. Wszystko przez kilkutygodniowy brak ruchu, co zwykle prowadzi do obkurczenia torebki stawowej i utraty mobilności twoich mięśni. Zarówno ograniczenie ruchomości, jak i osłabienie mięśni, wpływa na utratę funkcji lokomocyjnych oraz chwytnych. To zaś mocno utrudnia codzienne czynności. Nie znaczy to, że masz się obchodzić ze swoją kończyną zbyt delikatnie. Wręcz przeciwnie. Powinieneś angażować urażone części ciała do codziennych czynności i chodzić naturalnie, bez utykania. Nawet gdyby miało się to odbywać kosztem wolniejszego tempa. Zespół Sudecka Jednym z gorszych powikłań, do jakiego może doprowadzić zbyt długo noszone unieruchomienie gipsowe, jest tak zwany zespół Sudecka. To stopniowa atrofia mięśni, ubytek kości i zesztywnienie stawów. Niezdiagnozowany na czas, może doprowadzić do upośledzenia chorej części ciała i kalectwa. Objawy zespołu Sudecka występują najczęściej ok. 3-4 tygodni od złamania. Na początku przyjmują postać silnego, piekącego bólu, obrzęku tkanek miękkich, przebarwienia skórnego w odcieniu ciemnoczerwonym lub fioletowym oraz suchej i cienkiej skóry. W dalszym etapie może pojawić się ograniczenie ruchomości w stawie, stopniowy zanik mięśni i odwapnienie kości. Warto wiedzieć, że objawy zespołu Sudecka są nieproporcjonalne do urazu. Najczęściej zespół Sudecka jest powikłaniem osteoporotycznego złamania części dalszej kości promieniowej, leczonego unieruchomieniem gipsowym w wymuszonej pozycji. Jak wygląda rehabilitacja po zdjęciu opatrunku gipsowego? Samo usprawnianie rozpoczyna się już wcześniej, w momencie, gdy jeszcze masz założony gips. W tym czasie możesz, a nawet powinieneś napinać mięśnie i utrzymywać ruchomość w stawach nieobjętych opatrunkiem, aby zminimalizować negatywne skutki. Po zdjęciu gipsu fizjoterapeuta może wykonać delikatny masaż w celu dokrwienia i odwrażliwienia skóry. Następnie pracuje on nad odzyskaniem zakresu ruchu. Wykorzystuje w tym celu różne techniki terapii manualnej oraz mobilizacje i masaż funkcyjny. Jednocześnie wzmacnia osłabione mięśnie, uczy prawidłowego chodu i odpowiedniego obciążania kończyny. Stosuje też ćwiczenia stabilizacji i dąży do utrwalenia prawidłowych wzorców ruchowych. Alternatywne sposoby unieruchomienia uszkodzonej kończyny Przez częste powikłania po stosowaniu gipsu, coraz większą popularność zyskują ortezy. To dużo lżejsze, zbudowane z przepuszczających powietrze materiałów opatrunki, które dzięki prostym systemom zapięć, można łatwo zdejmować i zakładać. Ułatwiają dbanie o higienę miejsca po urazie, ewentualną wczesną rehabilitację i zapobiegają otarciom skóry w czasie noszenia. Niektóre z ortez, zwłaszcza te stosowane na dłuższy czas, są wyposażone w specjalne rękawy powietrzne, które fizjoterapeuta możne pompować tak, aby w idealny sposób orteza obejmowała wymagane miejsce, zapewniając tym samym komfort i odpowiednią stabilizację. Ortezy są dobrym, alternatywnym rozwiązaniem dla opatrunków gipsowych. Ich zastosowanie zyskuje coraz większe zaufanie w gronie pacjentów i specjalistów, dlatego w przypadku urazu, warto rozważyć możliwość stosowania lżejszego, bardziej praktycznego zaopatrzenia ortopedycznego. Nie są one jednak pozbawione wad. Jeśli lekarz zaproponuje ci tego rodzaju rozwiązanie, powinieneś wiedzieć, że wymagać ono będzie od ciebie dużo większej dyscypliny. W przypadku poważnego urazu, na przykład złamania, ortezę możesz zdejmować tylko w wyjątkowych przypadkach i z zachowaniem szczególnej ostrożności.

jak wygląda gips biodrowy